Ik weet niet of het komt omdat je als je inmiddels 40 jaar oud bent je meer over zaken gaat nadenken of dat het gewoon zo’n dag was, maar ik heb gisteren ongeveer 3 kwartier met rillingen over mijn rug voor de TV gezeten.
Ik kijk al zo’n 25 jaar Formule 1 en andere autosport en heb in die tijd best wel het een en ander gezien. Het ongeluk en de dood van Ayrton Senna kan ik me niet herrinneren, of in ieder geval niet live op TV, maar in de tussentijd is er natuurlijk best wel wat gebeurd, zoals Jules Bianchi en Antoin Hubert die zijn overleden maar beide waren voor mij niet live op TV, maar ook een dodelijk ongeluk op Le Mans en diverse motor ongelukken die niet goed zijn afgelopen.
Daarnaast natuurlijk heel veel meer ongelukken maar je weet gewoon de afgelopen jaren dat het goed afloopt, dus dan zijn de grote klappen over het algemeen voornamelijk interessant.
Dit was afgelopen zondag in mijn geval even anders. Ik zat met een zak kruidnoten en een kop koffie te kijken naar de start van de F1 race in Bahrain. Iedereen was een beetje aan het trekken en duwen en er gingen wat vleugels door de lucht en ineens achterin het veld een grote klap, vuur en de camera die er niet meer naar terug ging. Als je dan weet dat dit een regel is in het racen dat er bij een ongeluk niets wordt laten zien totdat duidelijk is of alles OK is, schrik je wel even, zeker omdat vuur op deze manier gewoon niet meer gebeurd de afgelopen 25 jaar.
Mijn kruidnoten en koffie gingen op tafel en ik nam een stuk minder relaxte houding aan met rillingen over mijn rug. Ook Olaf Mol op TV was duidelijk van slag en probeerde dapper te vertellen hoe het met de rest van de coureurs ging. Voor mijn gevoel duurde het heel lang, maar in werkelijkheid denk ik maar een minuut of 2 voordat we eindelijk het beeld zagen van Grosjean veilig in de medical car. Dit waren weer rillingen over mijn rug, maar in dit geval van opluchting.
In de komenden minuten kregen we te zien wat er nou was gebeurd en ook de beelden van wat er over was van de auto en uiteindelijk ook hoe Grosjean zelf uit de auto kwam met het brandende wrak nog om zich heen. Er gaat dan door je heen hoe veilig de sport tegenwoordig is en hoe veel geluk Grosjean heeft gehad, weer rillingen.
Dan ga je zitten nadenken ‘wat als’. Wat als die lelijke Halo er niet op had gezeten, wat als hij buiten westen was geraakt door de klap (ik hoorde 53G), wat als het een ronde later was gebeurd en de medical car er niet meer vlak achter zat etc. etc. rillingen.
Het heeft alles bij elkaar denk ik zo’n beetje 3 kwartier geduurd voordat ik mijn kruidnoten er weer bij pakte en een nieuw kopje koffie ging halen.
